Ik ben de laatste weken in rouw.
Dat klinkt misschien zwaarmoedig, maar zo ervaar ik het oprecht.
De rouw omvat in mijn geval familieleden, geliefden en kennissen. Zij die nog steeds in het duister tasten, ondergedompeld in futiliteiten, afleiding als kennisquizjes op tv tot platvloerse entertainment ter vermaak.
Mensen die nog niet inzien dat de oude wereld op de rand van de afgrond balanceert, zullen zich harder verzetten tegen de nieuwe wereld. Ziet men wél de leugens en misleidingen onder ogen, dan zijn levensveranderende inzichten en emoties onvermijdelijk.
Natuurlijk bewandelt iedereen zijn of haar levenspad, in eigen tempo met persoonlijke uitdagingen en lessen die geleerd worden. Maar toch raakt het mij diep te aanschouwen dat vele liefdevolle mensen, die ik altijd bij mij had, zich zo hebben laten misleiden en in essentie ver zijn afgedwaald van wie ze werkelijk zouden kunnen zijn.
De vele leugens en manipulaties zijn in zo’n overvloed aanwezig, in bijna elk aspect van de beleving van de mens, dat voor mij een normaal gesprek aanvoelt als een vermoeiende worsteling.
We spreken letterlijk niet meer dezelfde taal.
De gesprekken voelen leeg. De inhoud vermeden. Het vuur in mij, wil helpen, assisteren, wakker schudden! Maar zij willen niet.
Het knaagt aan me. De onverschilligheid, machteloosheid. Waarschijnlijk is het de angst voor het onbekende.
Exemplarisch zijn de paar vragen die ik wél op me afgevuurd krijg.
“Verdien je al een beetje?”
En: “Hoe gaat het met je podcast?”
Heel eerlijk antwoord ik, dat ik er niet bepaald rijk van wordt en dat ik het zie als een fase waarin ik dit moet doen. Misschien straks iets in de richting van holistische coaching…
“Holistische watte?”
“Dat is een holistische kijk op de mens. Dus geen symptoombestrijding, zoals de medische wereld nu kijkt en handelt…”
Glazige ogen staren mij aan. “Je bent nog zoekende dus?”
Einde gesprek.
De oude en de nieuwe wereld zijn geen abstracte concepten meer, zoals in vele boeken beschreven. Het zijn dimensies, tijdlijnen worden ze ook genoemd.
Hoelang nog tot de poorten zijn gesloten, de flinterdunne brug is weggevaagd en mijn rouwproces is verworden tot leerzame herinnering.